Hunsa, deel 2

Een ander boek over de Hunsa´s is van Renee Taylor, een Amerikaanse die een reis begin jaren zestig beschrijft naar het land van de Hunsa´s. Een mooi verhaal waarin zij beschrijft hoe zij met jeeps van Pakistan naar h et paleis van de koning of Mir reist. Taylor vertelt heel wat meer over de zeden en gewoonten van de Hunsa dan Bircher. Wonderbaarlijk genoeg zijn in het boek dezelfde foto´s te vinden als in het boek van Bircher. Terwijl zij vertelt dat er een film gemaakt is tijdens haar verblijf over het leven van de Hunsa´s. 
Ook Taylor noemt het eten van veel fruit, rauw voedsel, zoals rauwkost en spruitgroente. Daarbij vermeldt zij ook het eten van onder meer bananen en kersen. Het valt haar bovendien op dat de Hunsa´s veel bergwater drinken dat melkachtig van kleur is door de vele mineralen die er in zijn opgelost. Ook noemt ze brood of eigenlijk chapati als hoofdvoedsel. Dit wordt gebakken van ter plaatse gemalen graan. Voor dit doel hebben haar helpers zelfs een handmolen meegebracht die zij tijdens de reis gebruiken. 
Taylor sluit aan bij de mening van Daniels en Sterns die in 1919 onderzoek deden naar de kwaliteit van gepasteuriseerde melk en concluderen dat deze zijn voedingswaarde goeddeels verloren heeft. Volgens Taylor drinken de Hunsa´s Lassi (een Indiaanse karnemelk drank) en gebruiken ze boter en kaas. Het valt haar ook op dat de Hunsa´s alles gebruiken en daarom geen afval overhouden. 
Jammer van het boek van Taylor is het receptendeel. Hierin doet zij voorkomen alsof dit Hunsa recepten zijn. Maar jongens: garnalencocktail? Kom op zeg! Garnalen komen in de Himalya niet voor, echt niet. Papaya en okra bij mijn beste weten evenmin. 
Taylor maakt met het slot van het boek een begin met een gezondheidsleer die naast voeding ook zang, yoga of beweging en meditatie behelst. Ook respect, dankbaarheid en vreugde zijn belangrijk. Met deze ingrediënten en raakt zij naar mijn gevoel de kern van de elementen die een voor het leven bevorderlijk zijn.