Een tevreden leven

Scott Nearing is econoom en werkt op een Amerikaanse universiteit. Tijdens de eerste wereldoorlog zet hij zich tegen de oorlog af en mede door zijn anarchistische sympathieën raakt hij zijn baan kwijt. Eind jaren twintig van de vorige eeuw trouwt hij met Helen Knothe Nearing.
Het paar besluit de stad New York te verlaten en koopt voor een paar honderd dollar een vervallen boerderij in Vermont. Het is er koud, vochtig en verlaten, maar Scott en Helen past het als een handschoen. Zij leggen een moestuin aan, verbouwen hier hun eigen groeten, vervangen de houten gebouwen door stenen en voorzien in hun geldbehoefte met de productie van Ahornsiroop. 
Op deze manier zijn zij zo zelfvoorzienend als maar mogelijk is en daar is het Helen en Scott Nearing om te doen. Maar ook om een eenvoudig en tevredenstellend leven, zonder onnodig werk en met tijd voor studie en dingen die prettig zijn om te doen. Om daar ruimte voor te maken werken zij in principe slechts vier uur per dag. In die tijd verbouwen zij hun eigen groente, hakken zij brandhout, produceren zij Ahornsap en leggen zij wegen en gebouwen aan. Het schijnt allemaal te kunnen in Amerika, in Nederland lijkt mij dit niet mogelijk. 
Na twintig jaar in Vermont gewoond te hebben, publiceren zij een boek met de titel ´Een tevreden leven.´ Als gevolg daarvan komen er nog meer mensen op bezoek die allemaal willen weten hoe zij leven. Dat kost zoveel tijd en energie dat het hun van hun eigenlijke doel: een eenvoudig en tevreden leven, zonder geld afhoudt. Daarom verkopen in 1952 zij de boerderij in Vermont en verhuizen naar Maine aan de zee. Hier beginnen ze weer van voren af aan (hij is 69, zij is 49). 
In Amerika wordt veel in hout gebouwd en de Nearings vinden echter steen een duurzamer, onderhoudsvriendelijker materiaal. Daarom bouwen zij van keien die zij op hun land vinden huizen. Hierbij gebruiken zij het systeem dat de Romeinen al gebruikten, zoals door Vitruvius is beschreven. Een soort betonbouw met een bekleding van natuurlijke keien en stenen. Voor hun verwarming gebruiken zij het hout dat zij uit hun eigen bossen halen en ook water komt uit een bron op hun eigen erf. 
In het boek van Helen en Scott Nearing wordt uitgebreid in gegaan op de bouwmethode en op hun landbouwmethode. Met vroege en late gewassen en een plantenkas kunnen ze het hele jaar van hun eigen groenten en fruit leven. Kleding maken zij zelf of kopen zij tweedehands en zoveel mogelijk wordt alles met handarbeid gedaan. Daarom hebben zij maar heel weinig behoefte aan geld. Het beetje geld dat nodig is om belasting te betalen (in Amerika), voor benzine van hun auto en andere uitgaven verdienen zij in Vermont met hun Ahornsiroop en in Maine met de verkoop van bosbessen. 
Hun hele leven werken Helen en Scott Nearing in hun huis, hun moestuin, hun bosssen en op hun land. Daarbij worden zij veelvuldig geholpen door bezoekers en buren. Hun dagelijkse routine is gedisciplineerd: zeven uur ontbijt, van acht tot twaalf uur werken, van twaalf tot één uur eten, van één tot zes studie enz. Hun eten bestaat uit fruit, groenten en een beetje granen. Voedsel wordt het liefst zo onbewerkt mogelijk gegeten: rauw of alleen gekookt, zonder kruiden enz. 
Al met al lijkt hun levenwijze erg op die van de Hunsa´s. En dat werkt: Scott wordt honderd jaar oud, Helen zesennegentig jaar. Uitgeverij Rozhansitsa uit Kampen geeft in 2010 hun levensverhaal uit: 312 bladzijden in zo´n lettergrootte dat je al gauw weet of je aan een leesbril toe bent of niet. In het boek zijn nog enkele foto´s opgenomen van het echtpaar Nearing, helaas nogal donker en steeds met dezelfde twee foto´s van Helen en Scott. Voor wie van detail houdt, veel bladzijden en herhaling: een fantastisch boek. Persoonlijk vindt ik het jammer dat het verhaal erg zakelijk is, over Helen en Scott zelf kom je nauwelijks iets aan de weet. Jammer ook vindt ik dat er geen grote lijn, of verbanden worden uitgelegd.
Arthur Labree